Forgotten to Rebel

These days

I don't laugh aloud.

Don't gasp out

Of pain.

I don't rush

Out of instinct

To face whatever

That comes.

The wild bull in 

My head has been

Tamed to force it

Down on a chair.

The spark that 

Glared inside has

Been watered to

Smoke.

Watching TV,

Eating snacks.

Trolling and

Reacting to the

Unnecessary headlines.

Carried away by

Cheap jokes and

Throwing away

Free advices..

I've been sitting

Here.

Hiding the 

Whetstone

From the blunt 

Thoughts of my

Burnt out mind..

I've been sitting

Here.

These days 

I've forgotten 

To rebel. 

ಮುಸ್ಸಂಜೆ

ಕಡಲ ಅಂಚು,

ಬಾನ ಕೆಂಪು,

ಸೇರಿ ಲಾಲಿ ಹಾಡಿವೆ..

ಹಕ್ಕಿ ಗುಂಪು

ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ,

ಪಡುವ ದಿಕ್ಕ ಏರಿವೆ.

ಬಾಲ ಚಂದ್ರ

ಮುಗಿಲ ಸೀಳಿ,

ಮೃದು ನಗೆಯ ಬೀರಲು..

ತಿಳಿ‌ ಸಂಜೆ

ಧರೆಯ‌ ತಬ್ಬಿ

ಹಬ್ಬದೂಟ ಬಡೆಸಿದೆ‌.

ಮನುಜನೊಬ್ಬ,

ತಾರೆ‌ ಬೆಳಕ,

ಬಯಸಿ ಕನಸ ಕಾಣಲು..

ಕವಿತೆಯೊಂದು,

ಹುಟ್ಟಿತಿಂದು,‌‌

ಇರುಳ ತಂಪು ಮಾಡಲು.

Cough

Was it the 

Intoxication

Carried by the winds

From the west.

Or sparks set off 

In the insides that

Churned in protest. 

No one knows.

When it took over

Minds,

Fiddled with hearts,

To overpower

Human will..

Everyone who had

Forgotten to

Speak.

Coughed.

Cough, Cough.

A terrific cough.

They coughed

While they stood.

Coughed while

They sat.

They woke up

Coughing and

Fell down battered

By the cough.

The cough gulped

The laugh to

Cough more.

Pulled up the 

Intestine to

Amplify its choke.

It slapped awake

The ones asleep

To force spit their 

Hearts out.

Kicked down the

Haughty heads,

To compell a

Grounded walk.

Some toiled,

Built, sang, danced 

And toned their 

Cough in shape

To become poets.

Others blamed,

Grappled and grudged.

And strangled

Themselves to 

Self pity and hate.

Few, who became 

Good coughers.

Preached the art 

Of coughing.

To become 

Self proclaimed

Babas.

And the ones 

Who mastered

To cough out loud.

Made assurances

To censure it.

And won elections..

PS- translation of my Kannada poem

Nexus Event

She wakes.

Rubs her eyes

And looks in the

Mirror.

Something about her,

She doesn't feel 

Is in place.

Something about

This morning is

Not just right.

She leaves the

Aangan un-swept.

Chooses to let

Her hair un-done.

Doesn't pluck the

Flowers for pooja.

Doesn't apply the

Sindhoor on her forehead.

Things in kitchen

Are not paid any attention.

Seems food will not 

Be prepared today.

If you see her

In the eyes.

There's no agitation.

No hate. No anger.

No baggage of

Years of oppression.

Neither any excuse

Of victimization.

There's just blankness.

A vast expanse of

Emptiness that

Wants to watch the

World burn for the

Sins it has committed.

It dectates a command.

Seeks from her 

Her own redemption.

So she un-wraps 

Herself from the 

Bondage of her saree.

Keeps aside all

The imposed precedents.

And runs in the 

Streets naked.

The high temple

Of the village shakes.

The lake in the

Village breaks.

The earth cries fire.

Even the sun feels

The chills of these

Tremors of shock.

Those who peeked

From a distance

Got blinded.

The bastards who

Mocked the sight,

Torched to ashes.

Suddenly her kid

Cries out of

Hunger and the

Reality comes out

Of slumber.

Seems the simulation

Is over.

The kitchen is

Flung open.

The stove is 

Lit again and the

World order is saved.

Only the gods

And the demons,

Knew what had 

Happened.

They thanked

Lord Shiva in 

Prostration. 

For coming to rescue

Patriarchy in the form 

Of the hungry kid.

PS- translation of my Kannada poem

ಅನಾಥ

ನೀರವ ಮೌನವ 

ಸೀಳಿ,

ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕತ್ತಿವರಸೆ

ನಡೆಸಿ,

ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ

ಕೆಂಡ ಕಾರುತ್ತಿದೆ

ಗಡಿಯಾರ.

ದೆವ್ವ ನೋಡಿ

ಬೆದರಿರಬಹುದು.

ಗುಂಪು ಗುಂಪಾಗಿ

ಕುಂಡಿ ಹರಿದ ಹಾಗೆ

ಒದರಿತ್ತಿವೆ,

ಬೀದಿ ನಾಯಿಗಳು.

ಹಗಲ-ಇರುಳುಗಳ 

ನಡುವಿನ

ನಿರ್ವಾತ ತುಂಬುತ್ತಾ.

ಲಗಾಮಿಲ್ಲದೇ 

ಅರಚುತ್ತಿವೆ,

ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹುಳುಗಳು.

ಪದೇ ಪದೇ ಕಣ್ಣು

ಪಿಳಿಕಿಸುತ್ತ.

ಹಾಸಿಗೆ ಉದ್ದಗಲ

ಅಳೆಯುತ್ತಾ.

ಅರೆ ಅಮಲಿನಲಿ

ನಾನೂ ಬಿದ್ದಿದ್ದೇನೆ..

ಅನಾಥ ಪದದ 

ಅರ್ಥವ, ಈ

ನಿದ್ರಾಹೀನ ರಾತ್ರಿಗಳಿಗೆ 

ಹೋಲಿಸುತ್ತ.

ಬಂಡಾಯ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.

ಈಗೀಗ ನಾನು

ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ 

ನಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಬಿಕ್ಕಿ-ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುವುದಿಲ್ಲ.

ಬಂದುದನ್ನು ಎದುರಿಸಿ

ಎದೆ ಸೆಟೆದು,

ಮುನ್ನುಗ್ಗೋದಿಲ್ಲ.

ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು,

ಇರಿಯಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ,

ಮನದ ಹೋರಿಯ 

ಹೆಡೆಮುರಿಗಟ್ಟಿ,

ಕುರ್ಚಿ ಮೇಲೆ 

ಕೂರಿಸಿ..

ಕಾಯಿಸಿ ಕೆರಳಿಸಿ,

ಸಿಡಿದು ಸೆನೆಸಾಡುವ,

ಅಂತರಾಳದ ಕಿಡಿಗೆ,

ನೀರೆರೆಚಿ, ಹೊಗೆ ಎಬ್ಬಿಸಿ,

ಕೆಮ್ಮತ್ತಾ..

ಟೀವಿ ನೋಡುತ್ತಾ,

ಫಳಾರು ತಿನ್ನುತ್ತಾ.

ಬೇಕಾಗದ, ಬೇಡಾಗಾದ,

ವಿದ್ಯಮಾನಳ,

ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುತ್ತ..

ಚಿಲ್ಲರೆ ಜೋಕುಗಳಿಂದ,

ಪ್ರಭಾವಿತನಾಗಿ,

ಅನ್ಯರಿಗೆ ಉಪದೇಶ

ಕೊಡುತ್ತ..

ಮಂಕು ತಲೆಯ,

ಮೊಂಡು ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ,

ಸಾಣೆಕಲ್ಲು ತೋರಿಸದೆ,

ಕೊರಗುತ್ತಾ‌..

ಕೂತಿದ್ದೇನೆ.

ಈಗೀಗ ನಾನು

ಬಂಡಾಯ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.

ಕೆಮ್ಮು

ಅದು ತೆಂಕಣ ಗಾಳಿಯ 

ಅಮಲೋ.
ಒಡಲ ಮಂಥನದ
ಕಿಡಿಯೋ.

ತಲೆ ಏರಿ, ಎದೆ ಮೀಟಿ,
ತೊಡೆ ತಟ್ಟಿ
ಅಬ್ಬರಿಸಿದಾಗ,
ಮಾತು ಮರೆತಿದ್ದ
ಮಂದಿ ಎಲ್ಲಾ
ಕೆಮ್ಮಿದರು.

ಕೆಮ್ಮು. ಕೆಮ್ಮು.
ಭಯಂಕರ ಕೆಮ್ಮು.

ನಿಂತರೂ ಕೆಮ್ಮು.
ಕುಂತರೂ ಕೆಮ್ಮು.
ಎದ್ದರೂ ಕೆಮ್ಮು.
ಬಿದ್ದರು ಕೆಮ್ಮು.

ನಗುವನ್ನು ನುಂಗಿ
ಕ್ಯಾಕರಿಸಿದ ಕೆಮ್ಮು.
ಕರುಳ ಜಗ್ಗಿ
ಅಳಿಸಿದ ಕೆಮ್ಮು.

ಮಲಗಿದವರನ್ನು
ಗಾರಿ ಉಗುಳಲು
ಎಬ್ಬಿಸಿದ ಕೆಮ್ಮು.

ಎದ್ದವರನ್ನು ಕುಗ್ಗಿ
ನಡೆಸಲು,
ತಲೆ ತಟ್ಟಿದ ಕೆಮ್ಮು.

ಬೀಗಿ, ಬೈದು,
ಗೊಳೋ ಎಂದು ಅತ್ತು.
ತಲೆ ತಿಪ್ಪೆ
ಮಾಡಿಕೊಂಡರು
ಹಲವರು.

ಬಿತ್ತಿ, ಎತ್ತಿ,
ಕೆರೆ-ಕಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿ,
ತಮ್ಮ ಕೆಮ್ಮಿಗೆ
ರಾಗ ಕೊಟ್ಟು,
ಕವಿಯಾದರು ಕೆಲವರು.

ಹೇಗೆ ಕೆಮ್ಮಬೇಕೆಂದು
ಹೇಳಿ ಕೊಡಲು ತಿಳಿದ
ಬಲ್ಲವರು
ಸ್ವಾಮಿಗಳಾದರು.

ಸ್ವಲ್ಪ ಜೋರಾಗಿ ಕೆಮ್ಮಿ,

ಆಶ್ವಾಸನೆ ನೀಡಿ.

ಕೆಮ್ಮನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳ

ಮಾಡಿಕೊಂಡ‌ ಧುರೀಣರು‌  

ಸರ್ಕಾರ ಕಟ್ಟಿದರು..

ಕೆಮ್ಮನ್ನು 

ಹತೋಟಿಯಲ್ಲಿಡಲು.

ಕಾಳಿ ದೇವಿಗೆ ಮೂಗುದಾನ

ಎದ್ದು ಅಂಗಳ 

ತೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ.

ತೆಲೆ ತೊಳೆದು ಜುಟ್ಟು 

ಕಟ್ಟಲಿಲ್ಲ.

ಬೊಟ್ಟು ಇಡಲಿಲ್ಲ. 

ಹೂ ಮುಡಲಿಲ್ಲ.

ಒಲೆಗೂ ಕೂಡ ರಜೆ.

ಇವತ್ತು ಅನ್ನ ಬೇಯೊದಿಲ್ಲ.

ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸೇಡಿಲ್ಲ.

ನೋವಿಲ್ಲ, ನಗುವಿಲ್ಲ.

ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ

ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯ ಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲ.

ನೆಪವೂ ಇಲ್ಲ.

ಆದರೂ

ಎದೆಯಲೊಂದು

ಅಳುಕಿದೆ.

ಮನದಲ್ಲಿ ಕವಿದ ಶೂನ್ಯ

ಜಗತ್ತನ್ನೇ ತಿನ್ನೆಂದು,

ನಗುತಿದೆ..

ಉಟ್ಟ ಸೀರೆಯ

ದಾಸ್ಯವ ತೊರೆದು,

ಸರಸರನೆ ಓಣಿಯಲ್ಲಿ

ಬೆತ್ತಲೆ ಓಡಿದಳು.

ಊರಿನ ಗುಡಿ

ಅದುರಿತು.

ಕೆರೆ ಒಡೆಯಿತು.

ಭೂಮಿ ಕಂಪಿಸಿತು.

ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ

ಚಳಿ ತಾಗಿತು.

ಇಣುಕಿ ನೋಡಿದವರು,

ಕುರುಡರಾದರು.

ನಿಂತು‌ ನಕ್ಕ ಕೆಲ ಲೌಡಿಗಳು‌ 

ಸುಟ್ಟು ಬೂದಿಯಾದರು.

ಎವ್ವಾ! ಮುಕಳಿಗೆ

ನೀರೆಂದು ಮಗು

ಕರೆಯಿತು.

ವಾಸ್ತವ ರಪ್ಪನೆ

ಅಪ್ಪಳಿಸಲು,

ಒಲೆ ಹೊತ್ತಿತು.

ಊರು ಉಳಿಯಿತು.

ಆಗಿದ್ದೇನೆಂದು,

ದೇವ-ದಾನವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ

ಗೊತ್ತಿತ್ತು.

ಪುರುಷ ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು

ಉಳಿಸಲು,

ಮಗುವಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದ

ಶಿವನಿಗೆ, ಅವರು  

ಕೈ ಮುಗಿದರು.