Forgotten to Rebel

These days

I don't laugh aloud.

Don't gasp out

Of pain.

I don't rush

Out of instinct

To face whatever

That comes.

The wild bull in 

My head has been

Tamed to force it

Down on a chair.

The spark that 

Glared inside has

Been watered to

Smoke.

Watching TV,

Eating snacks.

Trolling and

Reacting to the

Unnecessary headlines.

Carried away by

Cheap jokes and

Throwing away

Free advices..

I've been sitting

Here.

Hiding the 

Whetstone

From the blunt 

Thoughts of my

Burnt out mind..

I've been sitting

Here.

These days 

I've forgotten 

To rebel. 

ಮುಸ್ಸಂಜೆ

ಕಡಲ ಅಂಚು,

ಬಾನ ಕೆಂಪು,

ಸೇರಿ ಲಾಲಿ ಹಾಡಿವೆ..

ಹಕ್ಕಿ ಗುಂಪು

ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ,

ಪಡುವ ದಿಕ್ಕ ಏರಿವೆ.

ಬಾಲ ಚಂದ್ರ

ಮುಗಿಲ ಸೀಳಿ,

ಮೃದು ನಗೆಯ ಬೀರಲು..

ತಿಳಿ‌ ಸಂಜೆ

ಧರೆಯ‌ ತಬ್ಬಿ

ಹಬ್ಬದೂಟ ಬಡೆಸಿದೆ‌.

ಮನುಜನೊಬ್ಬ,

ತಾರೆ‌ ಬೆಳಕ,

ಬಯಸಿ ಕನಸ ಕಾಣಲು..

ಕವಿತೆಯೊಂದು,

ಹುಟ್ಟಿತಿಂದು,‌‌

ಇರುಳ ತಂಪು ಮಾಡಲು.

Cough

Was it the intoxication carried
By the winds from the west.
Or sparks set off the insides that
Churned out in protest.
No one knows.

When it took over minds, fiddled
With the hearts to overpower
Human will.. Everyone who had
Forgotten to speak coughed.

Cough, Cough. A terrific cough.
They coughed while they stood.
Coughed while they sat.
They woke up coughing and
Fell down battered by the cough.

The cough gulped the laugh to
Cough more. Pulled up the
Intestine to amplify its choke.

It slapped awake the ones asleep,
To force open their hearts.
Kicked down the haughty heads,
To compel a grounded walk.

Some toiled, built, sang, danced
And toned their cough in shape
To become poets. Others blamed,
Grappled and grudged.
And strangled themselves to
Self-pity and hate.

Few, who became good coughers.
Preached the art of coughing.
To become self-proclaimed babas.
And the ones who mastered to
Cough it out loud, 

Made assurances to censure it 

And won elections..

Nexus Event

She wakes. Rubs her eyes
And looks in the mirror.
Something about her, she doesn't
Feel is in place. Something about
This morning is just not right.

She leaves the aangan un-swept.
Chooses to let her hair undone.
Doesn't pluck the flowers for pooja.
Doesn't apply sindhoor on her forehead.

Things in the kitchen are not paid any
Attention. Seems food will not be
Prepared today.
If you see her in the eyes.
There's no agitation. No hate or anger.
No baggage of years of oppression.
Neither any excuse of victimization.

There's just blankness. A vast expanse
Of emptiness that wants to watch
The world burn, for the sins it has committed.
It dictates a command. Seeks from her
Her own redemption.

So she unwraps herself from
The bondage of her saree. Keeps aside
All the imposed precedents.
And runs in the streets naked.

The high temple of the village shakes.
The lake in the village breaks.
The earth cries fire. Even the sun feels
The chills of these tremors of shock.
Those who peeked from a distance
Got blinded. The bastards who mocked
The event were torched to ashes.

Suddenly her kid cries out of hunger
And the reality comes out of slumber.
Seems the simulation was over.

The kitchen was flung open.
The stove was lit again and the world
Order was saved. Only the gods
And the demons had a memory of what
Had happened.

They thanked the child in prostration.
He was declared as the incarnation of
Of Lord reclines on a giant snake,
For fixing the glitch in the matrix,
That's supposed favor men.

ಅನಾಥ

ನೀರವ ಮೌನವ 

ಸೀಳಿ,

ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕತ್ತಿವರಸೆ

ನಡೆಸಿ,

ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ

ಕೆಂಡ ಕಾರುತ್ತಿದೆ

ಗಡಿಯಾರ.

ದೆವ್ವ ನೋಡಿ

ಬೆದರಿರಬಹುದು.

ಗುಂಪು ಗುಂಪಾಗಿ

ಕುಂಡಿ ಹರಿದ ಹಾಗೆ

ಒದರಿತ್ತಿವೆ,

ಬೀದಿ ನಾಯಿಗಳು.

ಹಗಲ-ಇರುಳುಗಳ 

ನಡುವಿನ

ನಿರ್ವಾತ ತುಂಬುತ್ತಾ.

ಲಗಾಮಿಲ್ಲದೇ 

ಅರಚುತ್ತಿವೆ,

ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹುಳುಗಳು.

ಪದೇ ಪದೇ ಕಣ್ಣು

ಪಿಳಿಕಿಸುತ್ತ.

ಹಾಸಿಗೆ ಉದ್ದಗಲ

ಅಳೆಯುತ್ತಾ.

ಅರೆ ಅಮಲಿನಲಿ

ನಾನೂ ಬಿದ್ದಿದ್ದೇನೆ..

ಅನಾಥ ಪದದ 

ಅರ್ಥವ, ಈ

ನಿದ್ರಾಹೀನ ರಾತ್ರಿಗಳಿಗೆ 

ಹೋಲಿಸುತ್ತ.

ಬಂಡಾಯ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.

ಈಗೀಗ ನಾನು

ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ 

ನಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಬಿಕ್ಕಿ-ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುವುದಿಲ್ಲ.

ಬಂದುದನ್ನು ಎದುರಿಸಿ

ಎದೆ ಸೆಟೆದು,

ಮುನ್ನುಗ್ಗೋದಿಲ್ಲ.

ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು,

ಇರಿಯಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ,

ಮನದ ಹೋರಿಯ 

ಹೆಡೆಮುರಿಗಟ್ಟಿ,

ಕುರ್ಚಿ ಮೇಲೆ 

ಕೂರಿಸಿ..

ಕಾಯಿಸಿ ಕೆರಳಿಸಿ,

ಸಿಡಿದು ಸೆನೆಸಾಡುವ,

ಅಂತರಾಳದ ಕಿಡಿಗೆ,

ನೀರೆರೆಚಿ, ಹೊಗೆ ಎಬ್ಬಿಸಿ,

ಕೆಮ್ಮತ್ತಾ..

ಟೀವಿ ನೋಡುತ್ತಾ,

ಫಳಾರು ತಿನ್ನುತ್ತಾ.

ಬೇಕಾಗದ, ಬೇಡಾಗಾದ,

ವಿದ್ಯಮಾನಳ,

ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುತ್ತ..

ಚಿಲ್ಲರೆ ಜೋಕುಗಳಿಂದ,

ಪ್ರಭಾವಿತನಾಗಿ,

ಅನ್ಯರಿಗೆ ಉಪದೇಶ

ಕೊಡುತ್ತ..

ಮಂಕು ತಲೆಯ,

ಮೊಂಡು ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ,

ಸಾಣೆಕಲ್ಲು ತೋರಿಸದೆ,

ಕೊರಗುತ್ತಾ‌..

ಕೂತಿದ್ದೇನೆ.

ಈಗೀಗ ನಾನು

ಬಂಡಾಯ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.

ಕೆಮ್ಮು

ಅದು ತೆಂಕಣ ಗಾಳಿಯ 

ಅಮಲೋ.
ಒಡಲ ಮಂಥನದ
ಕಿಡಿಯೋ.

ತಲೆ ಏರಿ, ಎದೆ ಮೀಟಿ,
ತೊಡೆ ತಟ್ಟಿ
ಅಬ್ಬರಿಸಿದಾಗ,
ಮಾತು ಮರೆತಿದ್ದ
ಮಂದಿ ಎಲ್ಲಾ
ಕೆಮ್ಮಿದರು.

ಕೆಮ್ಮು. ಕೆಮ್ಮು.
ಭಯಂಕರ ಕೆಮ್ಮು.

ನಿಂತರೂ ಕೆಮ್ಮು.
ಕುಂತರೂ ಕೆಮ್ಮು.
ಎದ್ದರೂ ಕೆಮ್ಮು.
ಬಿದ್ದರು ಕೆಮ್ಮು.

ನಗುವನ್ನು ನುಂಗಿ
ಕ್ಯಾಕರಿಸಿದ ಕೆಮ್ಮು.
ಕರುಳ ಜಗ್ಗಿ
ಅಳಿಸಿದ ಕೆಮ್ಮು.

ಮಲಗಿದವರನ್ನು
ಗಾರಿ ಉಗುಳಲು
ಎಬ್ಬಿಸಿದ ಕೆಮ್ಮು.

ಎದ್ದವರನ್ನು ಕುಗ್ಗಿ
ನಡೆಸಲು,
ತಲೆ ತಟ್ಟಿದ ಕೆಮ್ಮು.

ಬೀಗಿ, ಬೈದು,
ಗೊಳೋ ಎಂದು ಅತ್ತು.
ತಲೆ ತಿಪ್ಪೆ
ಮಾಡಿಕೊಂಡರು
ಹಲವರು.

ಬಿತ್ತಿ, ಎತ್ತಿ,
ಕೆರೆ-ಕಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿ,
ತಮ್ಮ ಕೆಮ್ಮಿಗೆ
ರಾಗ ಕೊಟ್ಟು,
ಕವಿಯಾದರು ಕೆಲವರು.

ಹೇಗೆ ಕೆಮ್ಮಬೇಕೆಂದು
ಹೇಳಿ ಕೊಡಲು ತಿಳಿದ
ಬಲ್ಲವರು
ಸ್ವಾಮಿಗಳಾದರು.

ಸ್ವಲ್ಪ ಜೋರಾಗಿ ಕೆಮ್ಮಿ,

ಆಶ್ವಾಸನೆ ನೀಡಿ.

ಕೆಮ್ಮನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳ

ಮಾಡಿಕೊಂಡ‌ ಧುರೀಣರು‌  

ಸರ್ಕಾರ ಕಟ್ಟಿದರು..

ಕೆಮ್ಮನ್ನು 

ಹತೋಟಿಯಲ್ಲಿಡಲು.

ಕಾಳಿ ದೇವಿಗೆ ಮೂಗುದಾನ

ಎದ್ದು ಅಂಗಳ 

ತೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ.

ತೆಲೆ ತೊಳೆದು ಜುಟ್ಟು 

ಕಟ್ಟಲಿಲ್ಲ.

ಬೊಟ್ಟು ಇಡಲಿಲ್ಲ. 

ಹೂ ಮುಡಲಿಲ್ಲ.

ಒಲೆಗೂ ಕೂಡ ರಜೆ.

ಇವತ್ತು ಅನ್ನ ಬೇಯೊದಿಲ್ಲ.

ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸೇಡಿಲ್ಲ.

ನೋವಿಲ್ಲ, ನಗುವಿಲ್ಲ.

ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ

ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯ ಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲ.

ನೆಪವೂ ಇಲ್ಲ.

ಆದರೂ

ಎದೆಯಲೊಂದು

ಅಳುಕಿದೆ.

ಮನದಲ್ಲಿ ಕವಿದ ಶೂನ್ಯ

ಜಗತ್ತನ್ನೇ ತಿನ್ನೆಂದು,

ನಗುತಿದೆ..

ಉಟ್ಟ ಸೀರೆಯ

ದಾಸ್ಯವ ತೊರೆದು,

ಸರಸರನೆ ಓಣಿಯಲ್ಲಿ

ಬೆತ್ತಲೆ ಓಡಿದಳು.

ಊರಿನ ಗುಡಿ

ಅದುರಿತು.

ಕೆರೆ ಒಡೆಯಿತು.

ಭೂಮಿ ಕಂಪಿಸಿತು.

ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ

ಚಳಿ ತಾಗಿತು.

ಇಣುಕಿ ನೋಡಿದವರು,

ಕುರುಡರಾದರು.

ನಿಂತು‌ ನಕ್ಕ ಕೆಲ ಲೌಡಿಗಳು‌ 

ಸುಟ್ಟು ಬೂದಿಯಾದರು.

ಎವ್ವಾ! ಮುಕಳಿಗೆ

ನೀರೆಂದು ಮಗು

ಕರೆಯಿತು.

ವಾಸ್ತವ ರಪ್ಪನೆ

ಅಪ್ಪಳಿಸಲು,

ಒಲೆ ಹೊತ್ತಿತು.

ಊರು ಉಳಿಯಿತು.

ಆಗಿದ್ದೇನೆಂದು,

ದೇವ-ದಾನವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ

ಗೊತ್ತಿತ್ತು.

ಪುರುಷ ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು

ಉಳಿಸಲು,

ಮಗುವಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದ

ಶಿವನಿಗೆ, ಅವರು  

ಕೈ ಮುಗಿದರು.