ಮನೆ

ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳಾಚೆ

ಒಂದು ಮನೆಯಿದೆ.

ಅಲ್ಲಿ,

ಕಪ್ಪಲ್ಲದ ಬಿಳುಪಲ್ಲದ

ಅಡ್ಡ ದಾಟಿದರೆ,

ಅಪಶಕುನವಲ್ಲದ

ಒಂದು ಬೆಕ್ಕಿದೆ.

ಇಲ್ಲ ಸಲ್ಲದ ಟೀಕೆಗಳಿಗೆ

ಒಗ್ಗದ, ಬಗ್ಗದ.

ಬಟ್ಟೆ ಬಂಗಾರದ

ವಾಸನೆಗೆ ಮಾಗಿ,

ಬೊಗಳದ ನಾಯಿ ಇದೆ.

ಇಹ ಪರರರ

ಹಂಗು ತೊರೆದು.

ಹಗಲು ರಾತ್ರಿಗಳು 

ಸೇರಿ ನಕ್ಕ ತಿಳಿ‌ ಸಂಜೆಯ 

ಒಂದು ನೆನಪಿದೆ.

ಕೇಸರಿ‌ ಹಸಿರಿಗೆ

ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳಲು

ಬಿಳಿ‌ ಇದೆ.

ಇರಿಸು ಮುನಿಸು,

ಛಲ‌ ಕಪಟ,

ಕೋಪ ತಾಪಗಳ,

ತೆಲೆ‌ ಸವರಿ ಮಲಗಿಸಲು,

ಕುಳಿತು ಕೇಳುವ

ಕಿವಿಗಳಿವೆ.

ಕನಸಿದೆ, ನನಸಿದೆ,

ಮನಸಿದೆ.

ಮಸನ‌ ಮಂದಿರಳಾಚೆ

ಹರಿದ ಹಸಿವಿಗೆ,

ಒಂದೊತ್ತು ಹುಗ್ಗಿ,

ಇನ್ನೊಂದೊತ್ತು ಬಿರ್ಯಾನಿ

ಬಡಿಸಬಲ್ಲ,

ಅಡುಗೆಮನೆಯೂ 

ಇದೆ.

ಮಂಕು ಬುದ್ಧಿಯ,

ಡೊಂಕು ವಿಚಾರಗಳ

ಕಳಚಿ.

ಕಣ್ಣೊಳಗಿನ ಕಹಿ

ಪರದೆಯ ಸರಿಸಿ.

ಕುಳಿತು ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯ 

ಬಲ್ಲೆಯಾದರೆ..

ಆಮಂತ್ರಣ..

ನಿನಗೂ ಇದೆ.

Transient

Compulsive desire

To leave places.

Impulsive desire

To explore.

This nagging feeling

Of being left out.

Persistent worry

Of not belonging

Somewhere.

Short lived conviction.

Fear of failure.

Sense of not being

Good enough.

Inability to hold onto

Something for long

And a haunting

Desire to long

For something 

When it's gone.

Maybe I belong

To the sandy area

Of the seashore

Where nothing lasts.

Swish of water,

Things come along.

Giving enough 

Reasons to feel,

Soon they're gone.

Leaving, 

Itch of scars. 

Hopelessness

With clink of 

Glasses against

The warmth of a

Smoky fireplace.

A subtle emotion,

Bittersweet,

Of seemingly never

Ending place. 

I remember a

Japanese phrase,

That means

"I love you".

I say it loud 

Without proper

Pronounciation. 

But it bounces

Back from the

Shabby South-wall,

Like a song of a

Long lost dawn.

To which I dance

Artlessly,

Remembering all

The abrupt good-byes.

And life now has

Come down to a

Sort of insomnia borne

Jolt of awareness,

That I'll die one day

And eventually,

Move on. 

ಜಂಗಮ

ಹೃದಯದ 

ಪಿಸು‌ ಮಿಡಿತದ

ಬಯಕೆ ಅಷ್ಟೇ 

ಪ್ರೇಮವೇ?

ಸಂಭೋಗದ 

ಜ್ವಾಲಾಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ,

ಸಿಡಿದೆದ್ದ ಒಲವು..

ಕೇವಲ 

ವ್ಯಭಿಚಾರವೇ?

ಮನದಾಳ ಮೀಟಿ,

ಒಡಲಾಳ ಕಲುಕಿ,

ಕಾಲಿದ್ದರೂ ಓಡದ,

ಆದರ್ಶವ‌‌ 

ನೀವೇ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ.

ಉಳ್ಳಾಗಡ್ಡಿ, 

ಬೆಳ್ಳೊಳ್ಳಿ ತ್ಯಜಿಸಿ.

ನಾವೇನು

ಶರಣರಾಗಬೇಕಿಲ್ಲ.

ಮೊಸರುಂಡ ನಿಮಗೆ,

ಬದನೆಕಾಯಿಯ ಚಪಲ 

ಶುರುವಾಗಿರಬಹುದು.

ಹೆಪ್ಪೇ ಕಾಣದ 

ನಮಗೆ ಸಾಕಾದೀತೆ?

ಅಂಟಾದ ಅಂಗೈಯ 

ಜಂಗಮ.

ಕೆರೆತ

ನಿನ್ನೊಳಗಿನ 

ಆ ಹತಾಶ ತುರಿಕೆಗೆ,

ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿನ,

ಪ್ರೇಮ ಸಂಜೆಗಳ,

ನೀ ಏಕೆ ಕೊಲ್ತಿ?

ಬರಿ, ಕೆರಿ,

ಇಲ್ಲ ನೆಲ ಗುದ್ದಿ 

ನೀರು‌ ತೆಗಿ.

ಕಜ್ಜಿ, ಅಷ್ಟೇ

ಜಾಸ್ತಿ ಆದರೆ,

ಕುರ್ಚಿ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ

ಆ ಹಂದಿಗೆ.

ಗುರಿಯಿಟ್ಟು ಒಂದು 

ಕಲ್ಲು ಎಸಿ.

ನಿಶಾನೆ ತಪ್ಪಿದರೂ

ಪರವಾಗಿಲ್ಲ.

ನಿನ್ನ ಸಕ್ರೀಯ 

ಕೆರೆತಕ್ಕಿದೆ ನನ್ನದೊಂದು 

ಸಲಾಮು.

ಅಧಿಕಾರ

ನೇಗಿಲ ಹೂಡಿ,

ಅರಿವ ‌ಬಿತ್ತಿ,

ಕೊಯ್ಲು ಮಾಡಿ,

ತೂರಿ, ಸಾನಿಸಿ,

ವಿಚಾರ ವಾದದ

ಸುಗ್ಗಿ ಮಾಡಿಲ್ಲ.

ಎಷ್ಟು 

ದಿನಗಳಾಗಿವೆಯೊ,

ಸರ್ರನೆ ಗಾಳಿಗೆ,

ಮೈಯೊಡ್ಡಿ.

ಜೇಡ ಕಟ್ಟಿದ 

ಎದೆ‌ ಗೂಡಿಗೆ ಇದು

ಬೆಳಕ ತೋರಿಸಿಲ್ಲ.

ಕೈ ಕಾಲುಗಳ

ಕೀಲುಗಳಲ್ಲಿ ಜಂಗು.

ಹೊಳ್ಳೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದಿಲು.

ಉಸ್ತುವಾರಿ ಇಲ್ಲದೆ,

ಸಂದು ಸಂದುಗಳಲ್ಲಿ,

ತುರಿಕೆ.

ದೇಹ ದೇಗುಲಕ್ಕೆ

ತಾನೇ ಕಳಶವೆಂಬ 

ಬೂಟಾಟಿಕೆ‌ ಬೇರೆ.

ಸರ್ಕಾರಿ ಬಾಬು ಹಾಗೆ

ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದೆ.

ತಲೆಯಿದು,

ಹೇಲ‌ ಗಡಿಗೆ.