ರಾತ್ರಿ

ನಾನು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದಾಗ,

ಕತ್ತಲಾಗುವದಿಲ್ಲಾ.

ನಿದ್ದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ.

ಸೋತು ಶರಣಾಗಬೇಕಾದ,

ದೇಹ ಮಲುಗುವದಿಲ್ಲ.

ಮನೆಯ ಮಾಳಿಗೆ

ನನ್ನ ವೈಫಲ್ಯ ಮುಖಕ್ಕೆ,

ಕನ್ನಡಿಯಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಂತರಾಳವ ಕೆರಳಿಸಲು,

ಗೋಡೆಗಳು ಪಿತೂರಿ

ಹೂಡುದುತ್ತವೆ.

ಕತ್ತಲಾಚೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ

ಮಹದಾಷೆ ಆ ಫ್ಯಾನಿಗೆ..

ಕೈಮಾಡಿ ಕರೆಯುತ್ತದೆ.

ಮಂದ ಬುದ್ದಿಯ ಮನಸ್ಸಿನ,

ಕೈಗೆ ಹೂವಾದರೇನು?

ಕೊರಳಿಗೆ ನೂಲಾದರೇನು?

ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಸಾಂತ್ವನ

ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಕಾಡ ಕತ್ತಲಿನ ನೀರವ 

ಮೌನದಲಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ,

ಚಂದ್ರ, ನಕ್ಷತ್ರಗಳ 

ಮಿನುಗುವ ಕನಸುಗಳಿಗಿಂತ..

ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಹೊರಳಾಡುತ್ತ,

ನಾನೇಕೆ ಉಸಿರಾಡಬೇಕೆಂಬ

ವಾಸ್ತವಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ

ಹುಡುಕುವುದೇ ದೊಡ್ಡ 

ಸಾಹಸವಾಗುತ್ತದೆ.